زمان‌بندی کاهش انتشار کربن؛ عامل تعیین‌کننده آینده سواحل
مطالعه‌ای تازه از دانشگاه کورنل نشان می‌دهد که نه‌تنها میزان کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای، بلکه زمان آغاز این کاهش نقشی حیاتی در آینده سطح دریاها دارد. بر اساس این پژوهش، حتی یک دهه تأخیر می‌تواند احتمال عبور از آستانه‌های بحرانی در صفحات یخی گرینلند و جنوبگان را به‌شدت افزایش دهد و روند ذوب یخ‌ها را غیرقابل بازگشت کند.
دهه سرنوشت‌ساز ۲۰۶۵ تا ۲۰۷۵
پژوهشگران تأکید می‌کنند که بازه زمانی بین سال‌های ۲۰۶۵ تا ۲۰۷۵ می‌تواند سرنوشت خطوط ساحلی جهان را رقم بزند. در این دوره، میزان انتشار کربن به عامل اصلی تعیین‌کننده تبدیل خواهد شد و خطر فروپاشی ناگهانی صفحات یخی جنوبگان بیش از هر زمان دیگری افزایش می‌یابد.
چرا زمان کاهش انتشار کربن مهم‌تر از سرعت آن است؟
اگرچه سرعت کاهش انتشار اهمیت دارد، اما این زمان‌بندی آغاز اقدامات اقلیمی است که تعیین می‌کند یخ‌های قطبی با چه شدتی موجب بالا آمدن سطح دریا شوند. تأخیرهای کوچک امروز می‌تواند پیامدهای نمایی در آینده ایجاد کند.
پیامدهای تأخیر در کاهش انتشار کربن
بر اساس مدل‌سازی‌های جدید، اگر جهان تا سال ۲۰۵۰ نتواند انتشار کربن را کاهش دهد، بیش از ۵۰ درصد احتمال دارد که سطح دریاها دست‌کم ۰.۴ متر افزایش یابد. این میزان در برخی شرایط می‌تواند به نیم متر برسد؛ عددی که پیامدهای ویرانگری به همراه خواهد داشت:
- افزایش ده‌برابری خطر سیلاب در بیشتر مناطق ساحلی
- تهدید جدی برای شهرهای بزرگی چون میامی، بمبئی و جاکارتا
نقش گرینلند در آینده افزایش سطح دریا
در حالی‌که تمرکز بسیاری از مطالعات بر جنوبگان است، پژوهش جدید نشان می‌دهد که در قرن‌های آینده گرینلند می‌تواند سهم بیشتری در بالا آمدن سطح دریاها داشته باشد. ورود سریع‌تر ذخایر عظیم آب شیرین این منطقه به اقیانوس‌ها می‌تواند جریان‌های اقیانوسی و الگوهای آب‌وهوایی جهان را دگرگون کند.
از مدل‌سازی علمی تا سیاست‌گذاری اقلیمی
این پژوهش با ارائه یک مدل یکپارچه از تعامل یخچال‌ها، اقیانوس‌ها و انتشار کربن، ابزاری ارزشمند برای سیاست‌گذاران فراهم کرده است. نتایج آن می‌تواند به دولت‌ها کمک کند تا:
- تأثیر سیاست‌های فعلی بر آینده اقلیم را بسنجند
- منابع لازم برای تقویت زیرساخت‌های ساحلی را بهینه تخصیص دهند
نشانه‌های هشدار زودهنگام
دانشمندان بر اهمیت شناسایی «نشانگرهای هشداردهنده» تأکید دارند؛ علائمی که می‌توانند وقوع ناپایداری‌های خطرناک در سیستم‌های یخی را پیش‌بینی کنند. شناسایی به‌موقع این نشانه‌ها به کشورها فرصت می‌دهد تا واکنش‌های مؤثر و سریع‌تری داشته باشند.
جمع‌بندی
پیام این پژوهش روشن است: اقدام اقلیمی نباید به تعویق بیفتد. هر سال تأخیر، گزینه‌های بشر را محدودتر می‌کند و خطرات نه‌تنها نسل‌های آینده، بلکه ساکنان کنونی مناطق ساحلی را نیز تهدید خواهد کرد. کاهش انتشار کربن حتی در مقیاس کوچک، می‌تواند تفاوتی بزرگ در آینده زمین ایجاد کند.
